Rozdział 4

PP NATALII

Poszłam do Elizy, która dziwnie się patrzyła.

-Ej muszę ci coś powiedzieć.- powiedziałam

-No co tam?

-Bo.... Jasiek mi powiedział, że... On.y... Ma Dziewczyne! Tak. Tak ma dziewczyne .

-C co? Alle ja jak t to?

-No... Tak mi powiedział... Przykro mi...

W tej chwili przyszedł mi sms. Kiedy popatrzyłam od kogo on jest nawet nie wiem czemu się uśmiechcęłam.

"Od: Jasieczek♥

To co Spotkamy sie dzisiaj wieczorem?"

Odrazu wzięłam się na odpisywanie.

"Do" Jasieczek♥

Bardzo chętnie :* Gdzie i o której godzinie?

Od:Jasieczek♥

Może.... O 18 w parku?

Do: Jasieczek♥

Ok. PS. I tak zmienie kochasiu nazwę :*

Od: Jasieczek♥

Oj nie zmieniaj plooose...

Do: Jasieczek♥

Do Okkk :***"

Wiecie co? Chyba się zauroczyłam. Ale przecież.. moja siostra! Nie mogę jej zabrać chłopaka! NIE!!!

-Ej! słuchasz mnie?

-Y Tak... tak. To co mówiłaś?

-A tak pytałam się... z kim tak sms'ujesz.

-A Z nikim. Z kolegą który mieszka w Legnicy i chce się spotkac o 18 ;)

-UUUU PRZYSTOJNY?

-BARDZO!- nie wiem czemu to powiedziałam.

-A przystojniejszy od Jasia?

-Są na równi.-OK?!

-Ok...

GODZ 17:40

Ok muszę się już zbierać. Nie szykoiowałąm się za bardzo. Szłam w tym w co byłąm ubrana przed tem.

Kiedy dochodziłam już do parku zobaczyłam tam.... Artura? Artek to mój były chłopak. Nie wiem czego on tu szuka. O tam stoi Jaś. Mam nadzieję, że Artur mnie nie zauważy.

-Hej Jasiu!

-O cześć- pocałował mnie w policzek?

-Uuu widze romantyk.

-Dla takiej damy jak ty? ZAWSZE!!

-Ok gdzie idzemy?!

-Najpierw...

-hmm?!

-Czy będziesz moją dziewczyną?

-Ej! ja cie znam może z tydzień iksde. Ale... ok. Pod jednym warunkiem!

-JAKIM?!

-nic nie mówimy Elizie ok?

-SŁOWO!

-Idziemy?

-Ok!

Szliśmy za ręke. Bardzo się cieszę, żę on się nie wstydzi tego, że mogą nas zobaczyć zaraz firanki, które się dowiedzą o tym, że jesteśmy oficjalnie parą.Niestety ten moment musiał nadejść.

-NATALIA?!

-Yyy.. T tak.

-To ja! Artur. Arturek. Artuś.

-wiem kim jesteś!!

-Yyy A kto to?- pokazał palcem na Jasia.

-T to? MÓJ CHŁOPAK- pokazałam Arturowi nasze splecione ręce...